Kołobrzeski Spleen

26 lis 2009

Weekend w SPA

Jutro skorzystam z dobrodziejstw ZUS. Weekend na koszt państwa w kwaterze nad morzem. Zameldowanie się z rana w komfortowych warunkach lokalowych (być może pokój kilkoosobowy z nieznajomymi). All inclusive czyli posiłki i napoje, a nawet podobno ubiór na koszt zakładu. O 8:30 wizyta w nowo wybudowanym gabinecie odnowy i ponad godzinny zabieg w stanie pełnego relaksu i na totalnym odlocie. Najlepsze specyfiki gwarantowane. Zasada numer jeden - jak pojawi się tunel - nie iść w stronę światła. No to, wbrew temu co pisałem wcześniej, jednak urlop!

25 lis 2009

Sport to zdrowie


Przez to małe gówno co odpadło mi od palca, w piątek mają ciąć i kombinować czy przyszyć czy śrubkę wkręcić, a potem wbiją pod paznokieć druta co by usztywnić i uratują mi palca. Kurwa.

24 lis 2009

Co słychać

Ano. Mieliśmy wygrać mecz i udało się. Rzutem na taśmę wywalczyliśmy play-off. Ja wszedłem, rzuciłem 2 punkty, wdałem się w szamotaninę i podczas powrotu do obrony zauważyłem, że palec nieco w inną stronę wygięty niż zwykle. Wyrok, zerwane ścięgna końcówki wskazującego palca lewej ręki. Stabilizator na 3 miesiące. Od kosza przerwa. Koszulkę powieszę sobie nad łóżkiem, jak przyjdzie w końcu.

I święta idą, a tu roboty tyle, że jak 24 grudnia skończę to z rozpędu zasiądę do stołu, zjem karpia i pójdę w zasłużoną kimę. Ostatni dłuższy weekend miałem w czerwcu, a widoki na urlop są dopiero w marcu. A żona leci w ciepłe kraje. Takiej to dobrze.

EDIT:
Prześwietlenie wykazało odłamanie się kości i oderwanie ścięgna. Łatwo podobno nie będzie jednak. I już nie zrobię tak:

18 lis 2009

Koncert

... na którym chętnie bym się pojawił. Ale tak w niedzielę.. zimą..





A ten numer najlepiej słuchać od 2 minuty:

Miszczu

Jak trzeci dzień z rzędu nie chce ci się nic robić to znaczy, że jest środa.
Cytat zdecydowanie trafia w sedno. Najchętniej otworzyłbym książkę i leżał w wygodnym wyrze. Postanowiłem przeczytać cały dorobek Kapuścińskiego. Jakimś dziwnym trafem ominąłem jego książki. Z niebywałą satysfakcją nadrabiam zaległości. Bo Kapuściński to był jednak gość. I pisać umił i w świecie bywał. Taki to sobie pożyje.. pożył.

Ale właśnie. Nie chwaliłem się, że nasza drużyna z amatorskiej ligi koszykówki doznała drugiej porażki. Tym razem tylko 30pkt w plecy. No nie było mnie, nie mogłem zagrać i wspomóc ekipy i tym samym nie jestem już królem strzelców drużyny. Me panowanie było krótkie. Bo o dziwo, te 8pkt w pierwszym meczu dało mi taki tytuł. O ironio. A już niebawem powinny pojawić się nasze stroje z nazwiskami na plecach. Ale się jaram. Potem taką przepoconą z autografem dam na WOŚP. Laski piszczą. No ale żarty na bok, bo nasz następny rywal jest jednym z tych co są w naszym zasięgu. Już w niedzielę powalczymy o pierwsze zwycięstwo i wysoką, siódmą lokatę.

Apropos zwycięstw. Dziś Polska z Kanadą w nogę. Podobno nie strzeliliśmy gola o 1 kwietnia. To dziś 0:0?

16 lis 2009

Człowiek uczy się całe życie

... i głupi umiera. Co nie znaczy, że uczyć się nie warto. Wręcz przeciwnie. Mając powyższe na uwadze pojechaliśmy w ten weekend do zamku w Tucznie na szkolenie.

Do zamku w Tucznie na szkolenia jeździ się jednak tylko latem. Z jednej strony niby można dziękować organizatorowi, że zapakował nas do apartamentu małżeńskiego, ciut większego niż nasze mieszkanie, z wieżą strzelniczą na dokładkę. Z drugiej jednak strony jeśli nie ma się chęci grzania obiektu, to takie powierzchnie w nocy osiągają góra 10 stopni. Masakra. Swetry, śpiwory, na to kołdra i czułem się jak na wakacjach pod chmurką. Generalnie polecam omijać ten obiekt w okresie jesienno - zimowym. Wieczorem wszyscy zgromadzili się w sali kominkowej i grzali się od zewnątrz... i od wewnątrz.

No ale najważniejsza nauka z podróży. Bo ja tu dwie notki temu pisałem, że sądziłem, że żubry to tylko w Stanach przez ulicę stadami biegają. Nic bardziej mylnego. Mamy tych zacnych zwierząt żyjących na wolności ok. 1000. Ba, mamy nawet swoje stado zachodniopomorskie liczące 43 sztuki. Tak więc ten znak to nie żart. Ale żadnego osobnika nie wypatrzyłem.

I w powrotnej drodze chcieliśmy zahaczyć o Koszalin i zobaczyć co to ten film 2012. Ale miła pani w multikinie oznajmiła, że bez rezerwacji to lipa. Bo do końca dnia zajęte ma wszystkie seanse. Co najmniej jakby Tytanika grali.

13 lis 2009

Waga ciężka

Całe swoje dotychczasowe życie byłem przekonany, że jestem typem ektomorficznym. Wyczytałem to kiedyś na jakiejś stronie dla przyszłych kafarów.
Jak stwierdzić, czy reprezentujesz ten typ budowy ciała? Po prostu stań przed lustrem i popatrz na siebie z odrobiną krytycyzmu. Jeżeli ze szklanej tafli spogląda na Ciebie patykowaty chudzielec, to odpowiedź nasunie Ci się sama.
Przy wzroście 191cm moja waga wiecznie stała na 70kg i nic jej ruszyć nie mogło. Czytałem na forach posty podobnych sobie, proszących o rady co zrobić aby coś drgnęło. I piłem, jak oni, jakieś skondensowane białko o smaku sztucznego banana, mieszane w mleku i nic, nic, nic...

Mocne postanowienie siłowniowe drgnęło wskazówką. 5 miesięcy ostrego treningu i momentami było 78kg. W takim mniej więcej przedziale wagowym szedłem do ślubu. Po ślubie sportu jest porównywalnie do tego co było. Jest 2 razy w tygodniu kosz, jest siłownia... Tylko na wadze niespodziewanie pojawiło się 91kg. Tak więc dla wszystkich ektomorfików out there - mam radę - get a wife :P

9 lis 2009

Rozdział Kultury, Edukacji i Sportu

Nie pozwalam naszej lokalnej kulturze zbankrutować. Poszliśmy w piątek zobaczyć monodram w Lokalnym Centrum Krzewienia Kultury. Nie zrozumcie mnie źle. Nie zamieniliśmy się w krytyków sztuki z szalami po pas. Moja żona nadal nie wie co to foyer (czyt. fułaje). Po prostu w alternatywie mamy tonę ośrodków z basenami, saunami, fitnessami i siłowniami. No i OK ale to rozrywka dla ciała. Dla ducha, natomiast, mamy np. kino o wdzięcznej nazwie "Wybrzeże". Morza szum, ptaków śpiew... i repertuar pełen perełek czy raczej bursztynów. Kino Wybrzeże ma to do siebie, że jak dostanie w swoje łapy jakiś film to zachowuje się jakby złapało Boga za nogi. Kino wychodzi z założenia, że nie zmieni ramówki, póki całe miasto nie obejrzy ich super hitów. I tak przez ostatnie dwa tygodnie o 13:00 i 15:00 można było zobaczyć "Klopsiki i inne zjawiska pogodowe", a na 18:00 i 20:00 "Dystrykt 9". Podobno od 11 listopada ma wejść film "2012". Jest szansa, że będą go grali do 2012 roku ciurkiem od 12:00 do 22:00.

No ale wracając do monodramu. Wbiliśmy się w ostatnie rzędy, tak że siedziałem prawie na skraju, obok zostało tylko jedno miejsce wolne. 5 minut do rozpoczęcia spektaklu, podchodzi młoda dziewczyna i się pyta czy może usiąść. Ja, że oczywiście, proszę bardzo, patrząc kątem oka, że niczego sobie babeczka, tylko ubrana w jakieś dziwne swetry, z wielką torbą i mocną czerwoną szminką na ustach. No ale co tam - te wczute koneserki sztuki co to dobrze wiedzą co to foyer TAK MAJĄ. A jak rozpakujesz takiego gałgana z tych łachmanów, swetrów do kolan i zdejmiesz ze łba tę fryzurę w kształcie kokona to się okaże, że panna pierwsza klasa. No ale nie czas na rozbieranie gałganów, bo światła pogasili, muzyczka się rozpędza i delikatny reflektor puścili na scenę. Rozmościłem się w fotelu jak rasowy koneser, a mój gałgan z prawej wstał i idzie w kierunku pierwszych rzędów. No tak, myślę, wyczuło czupiradło miejsce w pierwszym rzędzie i poszło je zająć, bo jej WIDOCZNOŚĆ nie pasowała, a może TOWARZYSTWO nie takie. Ale patrzę, czuczło bierze jakieś krzesło z boku i siada w najmniej oczekiwanym miejscu - mianowicie na środku sceny, przodem do nas... I ta historia była w sumie najciekawszym elementem tego spektaklu. Potem to już równia pochyła. Jak tak dalej pójdzie to zacznę chodzić do kina Wybrzeże.

Nadmienić też warto, że ruszyła Kołobrzeska Amatorska Liga Koszykówki. I tak jak zapowiadałem rok temu wystartowaliśmy z drużyną, złożoną z zawodników, którzy w zeszłym sezonie grzali ławę. Wiadomo, że ligi nie zawojujemy. Ba, jakakolwiek wygrana będzie sporą niespodzianką! Tak czy owak, pierwszy mecz obył się bez niespodzianek. Akcje ofensywne zdominował podkoszowy chaos. Gra pozycyjna to dla nas póki co abstrakcja. Ale spokojnie - ten sezon będzie pełen nauki. Nieskromnie powiem, że dołożyłem 8pkt i piękny blok. A to już o 8pkt i jeden blok więcej niż w całym, zeszłym sezonie :)

A w kąciku melomana pojawił się Outkast. Stary dobry Outkast. Płyta ATLiens to taki krążek, który powoduje we mnie te dziwne melancholijne uczucie. Momentalnie przychodzą na myśl szczeniackie lata (trudno powiedzieć lata młodości - no nie postarzajmy się). Czasy, kiedy po szkole zasiadało się do komputera, w magnetofonie kręciła się kaseta, a głowa nie była zaprzątnięta problemami. Dosłownie 'widzę' ten okres mojego życia, gdzie tłem były piosenki tej płyty. I to jest magia muzyki :)

6 lis 2009

What you see ain’t what you get

Kiedy 2 czerwca 2004r. stanęliśmy z Weniem na drodze 287 z Riverton do Jackson, okazało się, że pomysł z przejechaniem tego dystansu na stopa nie był tak optymistycznie łatwy jak to zakładaliśmy patrząc na mapę przed wyjazdem. Ba, okazało się, że wypadało się zaopatrzyć w jakiś większy bukłak wody, bo wokół pustkowie, a przejeżdżające auto zdarzało się najwyżej raz na kwadrans. Zresztą, już dojeżdżając autobusem do Riverton i mijając po drodze tylko ‘miasta’ typu Powder River, przed którymi wisiał wielki znak ‘population:15’ dawały do myślenia. A my co? Jeden plecak (mój, bo bagaż Wenia w niewyjaśnionych okolicznościach zaginął gdzieś podczas przesiadki w okolicach Casper), krótkie rękawki w koszulkach (hej co wokół robią te góry i czemu temperatura zaczyna spadać?) i optymizm na twarzach, który zanikał z każdym mijającym kwadransem.

Więc jak do cholery się tam znaleźliśmy? Ano mieliśmy to wszystko ‘skrupulatnie’ zaplanowane już w Polsce. Cel był jeden – dostać się do Jackson w stanie Wyoming, gdzie czekała sezonowa praca i gdzie w życiu jeszcze nie byliśmy. Lądowaliśmy w Denver i jedynym sposobem dotarcia bezpośrednio do Jackson był samolot, który powiedzmy delikatnie na starcie zrujnowałby nam budżet wakacyjny. Autobusów do samego Jackson nie było. No ale po głębszej analizie znalazł się autobus do Riverton! A Riverton był już w tym samym stanie. Ba, na tej wielkiej mapie, tego wielkiego kraju, był tuż obok naszego celu.

Denver - Riverton - 381 mil (613km)


Ale oczywiście już na starcie nie obyło się bez niespodzianek. Autobus wyruszał z Denver wieczorem i mieliśmy tak wycyrklowane, że po wylądowaniu w US, z wywieszonymi jęzorami dotarliśmy na stację lokalnego PKSa (Greyhound). Ale czego nie przewidzieliśmy - ktoś jeździ tą linią - nie było biletów. Co zrobić. Kupiliśmy bilety na autobus poranny wyjeżdżający dnia następnego. Historia noclegu w Denver zasługuje na osobną notkę, więc nadmienię tylko, że udało się bez wydania dolara spędzić noc w tym mieście.

Następnego dnia rano pokazaliśmy bilety kierowcy autobusu, który z przekornym uśmieszkiem powiedział tylko: "Riverton? Where the hell is that?". Kolejne 10 godzin spędziliśmy w autobusie. Im bliżej Riverton, tym na ulicach robiło się jakoś luźniej. A im mniej aut tym mniej okazji na stopa. Do samego Riverton dojechało łącznie z nami może 5 osób. Nawet Wenia bagaż wysiadł po drodze. Postanowił dotrzeć do Jackson inną drogą równy miesiąc później. Po naklejkach jakie miał na sobie widać było, że zwiedził kawał Stanów. Ale zostawmy bagaż w spokoju. On sobie poradził. Wiedział kiedy opuścić tonący statek. Natomiast my byliśmy w głębokiej dupie.

Nawet najmniejsze amerykańskie miasteczka mają to do siebie, że są kurewsko rozwlekłe. A do tego było to Wyoming. Nikt tu nie chce mieszkać przecież. Za cenę przeciętnego mieszkania w Kołobrzegu miałbyś tam pewnie parcelę pozwalającą postawić chatę z towarzyszącym, hektarowym polem kukurydzy. A jak to z podróżowaniem na stopa bywa, żeby się nim poruszać trzeba go złapać, a żeby go złapać trzeba najpierw wyjść za rogatki miasta, gdzie droga prowadzi już tylko w twoim, wybranym kierunku. Zanim znaleźliśmy właściwy wyjazd i przeszliśmy to pieprzone miasto, była już 18:00... I kiedy stanęliśmy z Weniem na drodze 287 z Riverton do Jackson, okazało się, że pomysł z przejechaniem tego dystansu na stopa nie był tak optymistycznie łatwy jak to zakładaliśmy patrząc na mapę przed wyjazdem.

Pierwszego stopa złapaliśmy jednak stosunkowo szybko. Zajęło to może 15 minut. Jakieś dwie, korpulentne meksykanki zabrały nas na swojego pickupa. Uwielbiam jeździć stopem na pickupach. Jest kilka plusów takiej podróży. Pierwszy to, że nie musisz gadać z właścicielem auta i opowiadać mu po raz 100 historii skąd, gdzie, jak, po co itp. Drugi plus to ten wiatr we włosach i słońce, które bije ci w twarz, a ty czujesz się dziwnie wolny. Oczywiście ta druga opcja pewnie nie sprawdza się poniżej pewnej temperatury ale jakoś zawsze było ciepło w rejonach gdzie na stopa się jeździło. Tak czy owak, meksykanki podwiozły nas może 5km za miasto, wysadziły przy drodze i pojechały hen w pole. I tak zostaliśmy na całkiem uczciwym pustkowiu.

W ustach robiło się sucho. Na drodze 287 można było się położyć, nie ryzykując, że coś cię przejedzie. Wzniesienie, na którym staliśmy idealnie nadawało się do obserwacji. Jeśli nadjeżdżało auto, widać je było z dobre 2 minuty zanim dojechało. Zresztą, co ja mówię. Jakie auta? Ruch jak na pustyni. Równie dobrze mogłaby przejeżdżać tędy karawana na wielbłądach. W stronę Jackson droga ciągnęła się po horyzont. I czego przed wyjazdem nie przewidzieliśmy, teren był dosyć górzysty. W sumie dość górzysty to mało powiedziane. I jeśli początkowo wydawało się, że przejechać na stopa 260km da się spokojnie, to już przejechać taki kawałek górskimi przełęczami, gdzie droga wiedzie średnio na 1800m n.p.m., a miejscami dochodzi do 2700m n.p.m to już robi się z tego przeprawa. Do tego w planach mieliśmy przyjazd nocnym autobusem, który byłby tu na rano i teoretycznie mielibyśmy więcej czasu 'za dnia' na dotarcie do celu. A tak - robiło się ciemnawo. Za nami jakiś traktor robił opryski niekończących się pól. Samochodów na horyzoncie widać nie było.

Riverton - Jackson - 161 mil (260km)


Oczywiście jak zawsze w tego typu historiach, pojawia się wybawiciel na białym koniu. Biały koń był w jego przypadku zdezelowanym, amerykańskim, dwudrzwiowym furarzem. W środku panował największy syf jaki można sobie wyobrazić. Obrazowo wyglądało to tak, jakby właśnie wykopał tę furę spod ziemi i każde dotknięcie elementu wyposażenia kończyło się upierdoleniem ciuchów. Ale jak woźnica zaprasza to się nie odmawia - zwłaszcza w tak krytycznych momentach. Gość był młodym, lokalnym redneckiem. Zabrał nas kawał drogi do Crowheart, gdzie mieszkał. Po konsultacjach ze swoją matką i wysłuchaniu naszej rzewnej historii zagubionych Polaków, zatankował do pełna i zawiózł do samego Dubois. Dotarliśmy tam przed północą. Namawialiśmy gościa żeby jechał z nami do samego końca i wracał rano ale nie dał się przekonać. I tak wielki szacun za jego bezinteresowność i fakt, że fura nie rozpadła się po drodze (chyba, że w drodze powrotnej ale tego już nie wiemy). Łącznie pokonaliśmy 125km. Pół drogi.

Drugie pół drogi postanowiliśmy pokonać na chama. Zadzwoniliśmy do pracodawcy, że jesteśmy nieopodal i niech ktoś po nas przyjedzie, bo już noc zapada i nigdzie drogi ni kurchanu. O dziwo ktoś przyjechał. Historia Polaków co w środku nocy kazali szefowej HR jechać przez przełęcz do Dubois obiegła cały hotel. A faktycznie nie była to wesoła podróż. Szczególnie, że przełęcz miejscami była stroma, było ciemno, a od czasu do czasu przebiegały przez drogę stada bizonów(!). Jak jebane czołgi. Mniejsze sarny i tego typu dziczyzna nie była straszna. Ale te bizony. Myślałem, że wyginęły. A one nie dość, że nie wyginęły to jeszcze biegały przez ulicę stadami. Ba, w restauracji mogłeś zjeść jebanego bizona. Znaczy stek z niego. Czy chociaż goleń. Bo całego zjeść się nie dało.

Koniec, końców, ekonomiczna podróż okazała się sukcesem. Jednak to co widzieliśmy na mapie przed wyjazdem, zweryfikowała rzeczywistość na miejscu. Nie na darmo mówią, że podróże kształcą. Dodatkowo, rok później wróciliśmy w to miejsce... i też nie samolotem. Ale to już inna historia :)

5 lis 2009

Ałć

Są takie dni kiedy otwiera się nóż w kieszeni. Zaczyna się od niewinnej pobudki lekko za późno, a potem falami, powoli, spadają na głowę złe wiadomości - jedna po drugiej. I już strach odebrać telefon, przeczytać maila, odbyć kolejną rozmowę, bo wiesz, że dziś przewidziano tylko złe nowiny. Szlag by to trafił, a miała być taka fajna retrospektywna notka...

2 lis 2009

Akcja znicz

Olaboga. Chyba tylko na Sunrise było więcej policji i straży granicznej razem wziętej. Akcja znicz jest popisówą naszych mundurowych. Dzień kiedy każdy radiowóz dostaje przydziałowe 10 litrów wachy na ruchy i garść alkomatów. Idzie poszaleć. Rok temu zatrzymali mnie kontrolnie, to się ich pytam z uśmiechem -"Akcja znicz?", "-Ta". Zawsze wychodziłem z założenia, że konstruktywna rozmowa z Panem Władzą kluczem do sprawnej kontroli.

A tymczasem, dzień wcześniej, był zaduszkowy, jazzowy konczerto w nowo wybudowanej siedzibie Ośrodka Krzewienia Miejskiej Kultury. Koncert był fantastyczny. Piękne standardy jazzowe nieżyjących już kompozytorów na pianino, kontrabas, saksofon i perkusję. Na pianinie grała prze-babka jakiś profesor z poznańskiej akademii. Ale chyba najbardziej zniszczył mnie perkusista, który miejscami zamieniał się w zwierzaka z Muppetów i tłukł ile fabryka dała, nie gubiąc rytmu, nawet przy takich numerach jak Take Five, który, jak wiemy, ma metrum na 5/4. Niestety projektant małej sali koncertowej, gdzie odbywał się występ zespołu, zapomniał, że jest coś takiego jak akustyka pomieszczenia i jako, że zapomniał, to w pomieszczeniu jej nie było. A szkoda. Oswajam się powoli z myślą, że jak inwestycję przeprowadza podmiot publiczny to należy coś obowiązkowo spierdolić. To taka niepisana zasada nr 9. Poprzedzająca zasadę nr 10, że jeśli nawet spierdoli to podmiot zewnętrzny, taki jak w tym przypadku projektant, to nie bierze się go do żadnej odpowiedzialności i nie żąda poprawy spierdolonego zamówienia. W końcu to tylko AKUSTYKA. Nie bądźmy pierdolonymi bufonami. I tak NIKT nie chodzi na te popaprane spektakle. I co to w ogóle jest foyer?

Wracając do koncertu, na pożegnanie zagrali utwór skomponowany przez Władysława Szpilmana do tekstu Gałczyńskiego "Deszcz". I chciałem was poczęstować tym pięknym, melancholijnym utworem, ale wykonanie dostępne w internecie jest autorstwa Roberta Janowskiego, (ten z Jaka To Melodia) a skurczybyka nie trawię.

Jednak co zaduszki to zaduszki - będzie melancholijnie. Spóźniona to nieco dedykacja ale po wielu odgrażaniach się, które uważałem raczej za dowcip, moja koleżanka wzięła rozwód. Wytrzymali nieco ponad rok. Utwór poleciał wczoraj w radiowej Trójce w ramach koncertu Hołownia gra Wasowskiego. Stary, dobry klasyk.